Je collega aanspreken, daar zien we allemaal tegenop. Onderzoek laat zien dat we verschillende drempels ervaren om het ook echt te doen:
Houd rekening met onderstaande zaken:
Bereid je dus voor, zorg dat je de juiste -ongestoorde- setting creeert en dat je weet wat je wilt gaan zeggen.
Aangesproken worden of kritiek krijgen, tast altijd iemands zelfbeeld in enige mate aan. Ben je daar van bewust en doe het dus niet waar anderen bij zijn.
Vermijd verkleinwoorden om de boodschap te verzachten. Blijf bij je boodschap en voorkom dat je die meteen gaat nuanceren. De ander zal dan namelijk alleen de nuance oppikken en concluderen dat het dus wel meevalt.
In een emotioneel beladen situatie zal de ander vooral op je non verbale gedrag letten. Zorg dus dat je verbale en je non verbale communicatie zoveel mogelijk in lijn zijn. Lachend zeggen ‘joh dat is niet ok’, heeft weinig effect.
Laat merken dat je iets zegt omdat je het beste met de ander voorhebt.
Voorbeelden zijn een perfect recept voor de aangesprokene om te verdedigen waarom, in dit geval, in deze situatie het volledig terecht was wat hij/zij deed. Een voorbeeld staat ergens voor, heb het daar over.
Een eerste reflex op kritiek, is per definitie verdediging. De ander wil z’n gelijk halen en uitleggen waarom iets wel ok was. Het help als je hierop bent voorbereid. Om vervolgens je boodschap gewoon te herhalen in plaats van in te gaan op de verdediging.
Ga zelf niet te zeer uitweiden. Dat leidt af en kan nieuwe discussie geven. Blijf bij je kernboodschap.
Afhankelijk van de boodschap kan de ander emotioneel reageren: verdrietig, boos, geagiteerd, noem het maar op. Laat daar ruimte voor zijn zonder dat je jouw boodschap gaat verzachten.
Zeker als het met emotie gepaard gaat, helpt het om eea te laten bezinken en er op een later, rustiger moment op terug te komen.
Luister naar de ander met de intentie om te begrijpen, niet om direct te reageren. En ja, dat is echt heel moeilijk.
Als je in de verdediging gaat, hoor je niet waar het om gaat.
Probeer eerst na te denken voordat je reageert. Je primaire reactie is namelijk per definitie limbisch en dus emotioneel. Goed om te beseffen: cynisch en onderkoeld zijn net zo emotioneel als boos of verdrietig.
Stel open vragen ter verduidelijking: in welk opzicht, hoe bedoel je precies, in de zin van….?
Hoe logisch ook, want je wilt ‘bewijs’ waar het over gaat. Zodat je dat tegen kunt spreken.
Lekker terugslaan met: ‘ja, maar jij doet ook altijd…’ Alhoewel erg verleidelijk, draagt dit nooit bij aan meer begrip.
Laat het even bezinken. even rusten. Zeker als iets hard binnenkomt, heb je tijd nodig om de emotie te laten dalen. Zodat je er daarna vanuit ratio in plaats van limbisch, naar kunt kijken.
Mailen, met zoveel mogelijk mensen in de cc, dat gaat nooit ts constructiefs opleveren.