Speciaal, of gewoon goed?!

Tweede klas van de middelbare school, nog wat nerdy met bijpassende jaren tachtig bril. Meneer Schillings, onze leraar Engels, sprak de legendarische woorden: jullie gymnasiasten zijn de elite van Nederland. En daarmee was de toon gezet en de lat gelegd, want dan moet je wel heel speciaal worden, toch? 

Dat speciale vertaalde zich trouwens totaal niet in mijn eindexamen cijferlijst: twee vijven, twee zevens en de rest zesjes. En dan mag ik nog blij zijn dat we toen de regel ‘je moet gemiddeld een 5,5 halen van je eindexamencijfers’ nog niet hadden. De meer ‘beta’ gerichte vakken, ik was er niet bijster goed in. Maar ja, die had ik wel nodig om geneeskunde te kunnen studeren en dat wilde ik heel graag. Bij toeval werd ik ingeloot, want een gunstig lotingsnummer, ook weinig speciaal.

Studententijd
Toen kwam de studietijd, wat een feest! Haren wild en los, bril inmiddels allang vervangen door lenzen. Dus dat eerste jaar, ja, dat was vooral veel vieren. En dan gewoon, in de kroeg, niet als voorzitter van een vereniging en nog een stuk of twee commissies. Echt participerend zeg maar. Dat jaar deden we dus maar over. Uiteindelijk sloot ik mijn coschappen cum laude af, dat was dan toch wel speciaal.

Het werkende leven
Jaren later, inmiddels moeder van drie kids en werkend als huisarts. Dus voor half 8 drie niet altijd even meewerkende (eufemistisch) bloedjes gekleed en gevoed op het kinderdagverblijf zien te krijgen. Daarna door racen naar de praktijk want om 8 uur zit de eerste patiënt voor mijn neus. En heb ik het gevoel dat ik er al een halve dag op heb zitten….

Als ik op de praktijk ben, ben ik thuis-beslommeringen snel vergeten. Voel me soms zelfs een slechte moeder omdat ik dan ook totaal niet bezig ben met de kinderen. Want eenmaal op mijn werk, dan geniet ik volop, van al die verschillende mensen en hun verhalen, van sparren met collega’s, van het bijzonder van visites rijden, zomaar bij mensen binnen mogen komen, de kick als je iemand echt verder hebt kunnen helpen en nog zoveel meer. Is het altijd en elke dag feest, nee, natuurlijk niet, maar de voldoening die het werk me geeft, dat blijft hangen. Was ik een speciale huisarts? Neu, dat denk ik niet. Was ik een gewoon goede huisarts? Absoluut!

Wat je als dokter heel normaal vindt

Nog weer jaren later doe ik onderzoek naar de kern van het doktersvak. En wat blijkt? Calling, bevlogenheid, is een van de belangrijkste drijfveren voor jou als dokter. Dat betekent dat je (i) werk doet waar je goed in bent en wat je leuk vindt, (ii) werk doet waarvan je het gevoel hebt dat het ertoe doet, zinvol is, betekenis vol is, en dat je (iii) werk doet waarmee je het leven van anderen een stukje mooier maakt, waarmee je anderen helpt.

Bevlogen dokters
Waar blijkt die calling uit, wat doet een gewoon goede dokter dan zoal? Die is bijvoorbeeld om 7 uur in het ziekenhuis om d’r poli voor te bereiden, die komt in het weekend in huis om een collega bij te staan als ie zelf geen dienst heeft, die plant een euthanasie op d’r vrije dag omdat er dan alle rust is, die geeft z’n mobiele nummer aan de familie van z’n terminale patiënt zodat ze de huisartsenpost niet hoeven te bellen, die vraagt op de ok een collega en vervolgens nog eentje erbij, bij die oncologische patiënt, om te kijken of ze echt, echt, echt niets meer kunnen doen, die zoekt op spotify de lievelingsmuziek van de patiënt op om die te draaien tijdens die vervelende prik, die is gepensioneerd en komt langs om afscheid te nemen van een voormalige patiënte die terminaal is.  Daarnaast is die gewoon goede dokter en passant ook vaak opleider, doet onderzoek of heeft bestuurlijke taken. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Doe mij maar gewoon goed

Mijn punt? Als gewoon goede dokter ben je stiekem al heel erg speciaal! Besef dat, wat jij als dokter vanzelfsprekend en logisch vindt, al behoorlijk uitzonderlijk is. Al een teken is van een behoorlijke dosis bevlogenheid. Daar mag je best trots op zijn!

Het gaat tegenwoordig vaak over de beste moeten zijn, uitblinken, eigenlijk dat schaap met die vijf poten moeten zijn. Want niet alleen een gewoon goede dokter, daarnaast ook een uitmuntend opleider, begenadigd bestuurder, inspirerend onderzoeker of supra-gespecialiseerd op liefst meerdere terreinen. Is goed niet goed genoeg? Wetende dat ‘goed’ bij dokters al ‘uitmuntend’ is vergeleken met vele andere beroepsgroepen? 

Eigen ervaring als patient
Afgelopen zomer had ik er eentje nodig. Nou ja, dat werden er helaas veel meer dan eentje. En wat ben ik blij dat ik zoveel ‘gewoon goede’ dokters aan mijn bed heb gehad. De huisarts die me instuurde (‘ik weet niet precies wat het is, maar het is niet ok’), de revalidatiearts die met een vergelijkbare aandoening te maken had (‘ik kan inmiddels weer hardlopen, dat gaat jou ook vast lukken’), de assistent van de interne (‘onze assistentengroep is zo belangrijk voor de lol in mijn werk’), de co-assistent (‘wat doen de klachten nu met jou’), de supervisor (‘we maakten ons echt wel zorgen’). 

Kortom, ik heb letterlijk aan den lijve ervaren wat ik wetenschappelijk heb onderzocht en vanuit de praktijk al wist: dit is de gedrevenheid en betrokkenheid van de gewoon goede dokter!

Sorry, meneer Schillings, ik ben blijkbaar toch meer van het gewoon goede dan van het elitaire en speciale.

Myra